ANG BUHAY AY SILID-ARALAN

Ito ay hindi isang sorpresa, kung iisipin nating na ang buhay ay para matuto, ating titingnan ang proseso na ang buhay ay isang silid aralan. Pero hindi ito nakakainip, nakaupo lang sa hanay at nakikinig sa walang kabuhaybuhay na pagtuturo ng isang professor sa silid-aralan. Ito ay isang pinakamataas na level ng karanasan. Kaya matatawag natin ito na, marami sa buhay ay lugar paggawaan (workshop).

Siguro magustuhan natin na isipin na ang buhay na lugar-pagawaan/silid-aralan ay nakaayos ng mabuti para tayo ay matuto sa mga kailangan nating malaman, sa panahon na kailangan natin itong matutunan, sa paraan na kailangan natin itong matutunan.

Ang salita na ginagamit natin sa paggawa ay kailangan, hindi gusto o kagustuhan.

Tayo ay hindi palaging natututo sa ating gusto o kagustuhan para mapag-aralan kung gusto nating matuto. Sa elementarya pa tayo isa lang na nilalang ang intresado o mausisa nating pinag-aaralan ang masilan na parte ng katawan nito, mabuti nalang may mga magazines at libro na nagbibigay ng dagdag na kaalaman natin dito.

Ang titser ng biology ay may ibang klaseng lesson plan na ibang-iba kung ano ang meron tayo. Kaya ito ay tinatawag na Buhay.

Ang leksyon na matutunan natin sa buhay ay magkaibang lahat sa anyo at laki. Katulad sa paaralan, ang pinakaimportanteng leksyon minsan ay nanggagaling sa hindi pormal na nakakatutong sitwasyon. Noong araw tayo ay natuto sa limang minuto na agwat na oras ng klase kaysa labin-limang minuto na nasa opisyal tayo na tinuturuan sa loob ng silid-aralan.

Minsan ang mga kailangan nating malaman ay natutunan natin sa pormal na paraan gaya ng pagpasok sa klase o pagbasa ng libro. Minsan naman natututunan natin sa hindi pormal o kaya sa aksidenteng paraan: naririnig natin na pag-uusap sa bus o sa publikong lugar,  o sa mga pinag-uusapan ng mga kakilala o kaibigan, o kahit na sa isang kanta o musika sa radio na pinatugtog.

Gusto nating isipin na walang aksidente.

Mga positibo na leksyon ay hindi lang nalalaman sa positibong paraan. Ang pagkasira ng sasakyan na sinasakyan kahit hindi ikaw ang may-ari, natututo tayo ng maraming leksyon: pagtanggap, ang halaga ng mabuting pagplano, pasensya, ang kasiyahan ng pagseserbisyo, ang pagpapasalamat sa serbisyo at iba pa.

Pwede rin nating magamit ang pagkasira ng sasakyan na nasakyan natin para matuto, at muling matuto, at muli pang matuto, napakahirap na mga leksyon: ang buhay ay hindi patas; walang pwedeng mapagkatiwalaan; kung may di maayos na mangyayari, ito pa sa panahon na di maganda sa atin; napakasakit ng buhay at namamatay tayo; walang nagmamahal sa atin; at iba pa.

Nasimulan mo na bang makita ang papel sa lahat ng ito? Ang silid-aralan ng buhay ay hindi sa elementarya, kung doon na ang bawat leksyon at ang mga malalaman mo doon ay nakaplano na pati ang recess. Pinili mo ang malalaman mo sa mga leksyon na iniharap sa iyo, at ang pinili mo ay napakahalaga kung sa ano ang aktwal na natutunan mo.

Marami ang mga leksyon kapwa nakapagbigay tibay ng loob o nakakapanghina, natututo tayo sa mga karanasan natin sa buhay.

Karanasan, sinasabi, ay ang pinakamahusay na guro, nagbibigay syempre, para maging pinakamahusay tayong estudyante.

Pero sino, talaga, ang guro?

Ang unibersidad ay kailangan ligtas na kalinga kung saan ang walang awa na pagsusuri sa reyalidad ay hindi masisira para lang sa pakay na magustuhan o maiwasan ang sakuna ng di pagtanggap o pagkagusto ng iba.

Ang pinakaimportanteng tungkulin ng edukasyon kahit sa anong level ay para makalinang ng personalidad ng kada tao at ang halaga ng kanyang buhay sa kanya at sa iba. Ito ang pinakaimportanteng arkitektura ng buhay; ang iba palamuti at dekorasyon lang ng struktura.