Ito ay napakahirap na konsepto sa mga
taong nag-iisip tungkol sa pag uunawa upang makaunawa. “Ang bagay na
naghihiwalay ng tao sa hayop ay ang taas ng talino, ang mahusay na pagkabuo ng isip,”
sabi nila.
Siguro totoo o hindi. Galugarin natin
ng konti.
Ang isip ay palagi itong puno ng opinyon
at katotohanan tungkol sa paraan ng tamang pagsusuri ng mga bagay. Para sa
karamihan ng tao, ang trabaho ng isip ay para patunayan kung ano ang alam na
natin at hindi na kailangan pang malaman pa.
Ang katatagan ng isip, sa isang punto,
ay mabuting bagay. Iniiwas tayo sa pagkaligaw o pagkalinlang sa mga bagong
impormasyon na darating. Nadadala sa sukdulan ng isang punto, sabagay, ang isip
ay nagiging sarado din sa isang bagong impormasyon ng isang pinagmulan. Ang
sarado na isip ay, siyempre, hindi bukas upang matuto o tumuklas. Ang pagkatuto
ay ang pag uugnay at pagsasama sama ng mga bagong ideya, konsepto at kaugalian.
Siguro nagtataka ka, “ang isip ko ba ay
sarado?” Kung ikaw ay nagtataka baka ito ay bukas na. Ang saradong isip kung
nahaharap ng isang konsepto ito ay bubukas. Kung ikaw ay nagbabasa, at
nagsusuri, syempre, bukas ito para tumanggap ng ideya, kaya bukas din ito para
matuto.
Hindi natin minamaliit ang isip. Ang
isip kaya ay pinakamahalang kasangkapang sa paghihiwalay, pag aayos, pagbubuo
ng konsepto at pagbabalik tanaw ng isang impormasyon. Ang isip ay kahangangang tagapaglingkod,
ito lang ay nagbababa ng kanyang nililingkuran.
Ang isip mo ay
palaging nakatakbo kahit na may ginagawa ang kamay o nagtatrabaho ito. Noon
pinaghusay ko ang kakayahan sa paggawa ng isang bagay habang may iniisip ako.
Kaya ang pinakagusto kong trabaho sa bahay noon ay ang maglaba kaysa magluto.
Post a Comment